De grijze koppen van de geploegde klei.
De dijk, de kwelder.
Daarachter het Wad.
Henk Huizenga (1967) is geboren op boerderij Menneweer bij Vierhuizen. Iedere zomer, als het stof van het geoogste graan over het Hogeland stuift, voelt hij zich even boer. En vooral thuis.
Thuis is voor Henk meer dan Broek, het gehucht aan de Noord-Groningse Waddenkust waar hij inmiddels al jaren woont.
Thuis is voor Henk ook de wereld achter de zeedijk. Waar licht, weer en wind, vogels, mensen en gedachten zich niet kunnen verstoppen. Waar de leegte ruimte schept. Waar de rest van de wereld stiekem best dichtbij is. Je moet er alleen even moeite voor doen om er te komen.
Tijdens een reis in 2015 ontdekte Henk niet alleen de weidsheid van IJsland maar ook de fotografie. Sindsdien legt hij vast wat hem raakt. Naast de lijnen van het lege land registreert Henk bijvoorbeeld ook de mensen achter zijn andere passie: muziek.
Misschien is dat niet toevallig. Want ook als je muziek maakt, is het lastig je anders voor te doen dan je je voelt of wie je bent. De foto’s van Henk tonen de muzikanten in al hun kwetsbaarheid. Net als in de leegte van het landschap kunnen zij zich op het podium niet verstoppen. Juist op die momenten vangt de fotograaf hun blik: met een lach of in gedachten, maar altijd op zichzelf aangewezen.
Niets verhullend.
Zoals het is.
De lijnen.
Het land.
De mensen en hun muziek.
Zijn foto’s.
De fotograaf.
tekst : Truus Duisterwinkel